Ανέβηκε στο μηχανάκι και έβαλε μπροστά για το σπίτι του. Ότι δυνάμεις του είχαν απομείνει τις κρατούσε για να φθάσει μέχρι την πόρτα του. Δύσκολη μέρα και σήμερα. Αλλά το είχε βάλει πείσμα. Την βάφτιση θα την έκανε με όλα της τα μεγαλεία. Το είχε υποσχεθεί στην γυναίκα του, στην μάνα του, στον εαυτό του. Η κίνηση στους δρόμους τέτοια ώρα δεν ήταν ευτυχώς μεγάλη. Σκεπτόταν μόλις έμπαινε στο διαμέρισμα τους, να έκανε ένα μπάνιο πριν κάτσει να φάει. Μάζευε τόση σκόνη μέσα σε εκείνη την κόλαση στις αποθήκες τους, που αν τον σκούνταγες κατά λάθος πεταγόταν από πάνω του σαν μικρά σύννεφα καπνού.
Έτριβε και ξανατρίβε τα χέρια του για να καθαρίσουν από την βρωμιά. Εξ άλλου ήθελε να πάρει και το μωρό λίγο αγκαλιά, αν το προλάβαινε και σήμερα ξύπνιο. Γιατί τις τελευταίες μέρες μόνο να κοιμάται το έβλεπε. Το πρωί έφευγε νωρίς για να προλάβει πριν γεμίσουν οι δρόμοι και καταπιεί όλο το καυσαέριο που θα συναντούσε μπροστά του. Καφέ έπινε στο γραφείο του, για να κάνει οικονομία και μόνο το πακετάκι με το πλαστικό δοχείο έφερνε από το σπίτι για να φάει κάτι το μεσημέρι, πριν κατέβει στις αποθήκες. Σε αυτόν είχε δώσει υπόσχεση ο προϊστάμενος του και τον πίστεψε. Θα έκανε την απογραφή στις γενικές αποθήκες, θα καταχωρούσε τα πάντα στο καινούργιο λογιστικό τους πρόγραμμα και θα σκανάρει ότι έγγραφο υπήρχε μέσα στα μαύρα ντοσιέ. «Αυτά τα χρήματα θα ήταν σαν μπόνους, όχι υπερωρίες» του είπε. Αυτές ήταν κομμένες τώρα με την κρίση αφού και η δουλειά είχε κόψει πολύ.
Τον πίστεψε, εξ άλλου δεν τολμούσε να έχει αντίρρηση. Είχαν απολυθεί πέντε άτομα τους τελευταίους μήνες. Ανάμεσα τους και ο αποθηκάριος που κρατούσε την τάξη μέσα στο χάος των τόσων κωδικών στα είδη τους. Δεν τόλμησε καν να ρωτήσει ποιο θα ήταν το μπόνους. ¨Ότι και να ήταν, τα χρειαζόταν αυτά τα χρήματα για την βάφτιση. Η δουλειά, στην πιτσαρία που έκανε τα βράδια διανομές, είχε κόψει τελείως. Είχαν μείνει τα δύο ανίψια του πιτσαδόρου να τον βοηθούν και έβαλε μια καλή έκπτωση για τους πελάτες που θα παραλάμβαναν τις πίτσες οι ίδιοι. Έτσι έχασε την πηγή του επιπλέον εισοδήματος που έφερνε στο σπίτι. Μετά το ωράριο του στο λογιστήριο, κατέβαινε στις αποθήκες και ξεκινούσε τον αγώνα του. Έπρεπε πρώτα να βάλει μια τάξη σε όλα τα αδέσποτα εμπορεύματα. Να βρει το σωστό κουτί τους, να μην τα μπλέξει με διαφορετικά μοντέλα. Μετά να προσέξει να έχει το κάθε κουτί την ποσότητα, αυτή που αναγραφόταν απέξω για να μπορέσει μετά εύκολα να μετρήσει τα γεμάτα κιβώτια. Στην συνέχεια να τα καταχωρήσει και αυτά στο πρόγραμμα. Να βρει τα τιμολόγια αγοράς τους και να καταχωρήσει την σωστή αξία τους διαφορετικά δεν θα συμφωνούσαν στο τέλος οι αριθμοί.
Όλα γίνονταν για τους αριθμούς. Μικροί ή μεγάλοι αυτοί είχαν αξία για το αφεντικό τους. Ήθελε τους μικρούς αριθμούς στα έξοδα του και τους μεγάλους στα κέρδη του. Οι άνθρωποι έρχονταν μετά. Πολλές φορές ούτε αυτούς δεν έβαζε μετά. Έδινε την θέση τους στα μηχανήματα του, τους υπολογιστές και όλα τα άλλα.
Κάθε μέρα το ίδιο και το ίδιο. Εκείνες οι αποθήκες, τον είχαν ερωτευτεί, λες και τον ήθελαν συνέχεια κοντά τους. Ολοένα και κάτι καινούργιο πεταγόταν μέσα στο χάος και το σκοτάδι τους. Μόλις καταλάβαιναν πως έφθανε στο τέλος της καταδίκης του, τότε έβγαζαν από τα σπλάχνα τους και άλλα ανταλλακτικά κρυμμένα κάτω από κούτες, ράφια και ντουλάπες ποιος ξέρει γιατί και από πότε το συνήθιζαν αυτό το κρυφτούλι. Σε κάθε κιβώτιο κολλούσε απέξω, μια σελίδα Α4 που είχε επάνω της σκανάρει την περιγραφή από το συνοδευτικό και μάλιστα φωτογραφία του αντικειμένου. Σωστή δουλειά. Έτσι κανείς δεν την είχε ξανακάνει, είτε γιατί δεν ήξεραν, δεν τους έκοβε δηλαδή πώς να το κάνουν, είτε γιατί χρόνος δεν υπήρχε για τάξη στην δουλειά τους. Τον τελευταίο καιρό είχαν αποθηκάριο ένα καλό παιδί από την Γεωργία, αλλά τι να το κάνεις. Δεν διάβαζε Ελληνικά. ¨Όπου εύρισκε χώρο έβαζε τα πράγματα και αν ήταν το σωστό κιβώτιο ή όχι δεν το πρόσεχε. Αυτός πάλι τα ξανάβρισκε, ήξερε που τα έβαζε. Σαν τον απέλυσε όμως, τότε βγήκε το πρόβλημα στην επιφάνεια του.
Το σκάνερ που χρησιμοποιούσε είχε στείλει κάτι άσχημα μηνύματα. Αν συνέχιζε με αυτόν τον ρυθμό θα το έστελνε στα θυμαράκια. Καινούργιο δεν θα του αγόραζαν και μετά άντε να συνεχίσει την ωραία δουλειά που είχε ξεκινήσει. Εκεί μέσα το αφεντικό είχε εμπόρευμα ξεχασμένο ίσως και χρόνια. Καθώς το ανακάλυπτε το κατέγραφε και τακτοποιούσε, σκεφτόταν πόσα χρήματα ήταν κρυμμένα εκεί μέσα. Κακή διαχείριση. Κακή διοίκηση. Αγόραζαν και στόκαραν χωρίς να ξέρουν τα πραγματικά αποθέματα τους στις αποθήκες. Σαν ήρθε το ξέσπασμα της κρίσης και έπεσε η δουλειά, τότε ξύπνησε το αφεντικό. Αυτός πάλι, ήταν υπάλληλος με ήθος, ήταν επαγγελματίας. Ότι του έδινες να κάνει, το έκανε σωστά και όσο γινόταν καλύτερα. Δεν είχε πτυχία από μεγάλες σχολές αλλά είχε μάθει από μικρός δίπλα στον πατέρα του την τάξη. Ήταν σίγουρος πως στο τέλος, το αφεντικό θα έμενε ικανοποιημένος και ίσως να του έδινε και μεγαλύτερο μπόνους από αυτό που υπολόγιζε. Έτσι θα καλούσε, μετά την βάφτιση, τα σόγια τους για φαγητό σε καμιά ταβερνούλα. Ίσως ακόμα να τοποθετούσε μια τέντα στο μπαλκόνι να μην τους ψήσει και φέτος ο ήλιος το καλοκαίρι και να μπορεί να κάθεται η μάνα του εκεί με το μωρό να χαζεύουν την κίνηση. Χωρίς τέντα ο ήλιος καθόταν στο μπαλκόνι και δεν άφηνε άλλον να καθίσει εκεί ούτε ένα λεπτό.
Δεν ήταν μικρή υπόθεση αυτή. Το έργο που του είχε αναθέσει ήταν μεγάλο και δύσκολο για να το φέρει σε πέρας ένας άνθρωπος μόνος του και σε τόσο σύντομο χρόνο. Έλεγε κάθε βράδυ στην γυναίκα του, αντί ερωτόλογα, ποιους κωδικούς εύρισκε και πόση αξία είχαν. Το χαιρόταν δηλαδή, σαν να ανακάλυπτε θησαυρό κρυμμένο όχι για τον εαυτό του αλλά για την επιχείρηση που εργαζόταν. Η γυναίκα του είχε κατανόηση για ότι έκανε, για τις ώρες που έλειπε και είχε εμπιστοσύνη στην ικανότητα του. Όμως, του έλεγε, να κρατάει μικρό καλάθι σαν θα πάει να μαζέψει την ανταμοιβή του.
«Tα αφεντικά δεν χαρίζουν σε κανέναν ούτε ένα ψίχουλο από αυτά που πέφτουν από το κουλούρι τους. Ακόμα και με το δάκτυλο τους, αφού το σαλιώσουν τα μαζεύουν ένα ένα. Αμ πως νομίζεις πως κάνουν τα λεφτά όλα τα αφεντικά;» του έλεγε
Εκείνος συνέχιζε όμως. Ήταν σίγουρος πως στο τέλος θα κέρδιζε το έπαθλο του, το μπόνους του. Είχε σχεδόν τελειώσει την μισή αποθήκη. Με το συμμάζεμα αναδύθηκε νέος χώρος στα ράφια και από τα ντουλάπια που άδειαζαν σιγά σιγά, ξεπρόβαλαν αρχεία ιστορικά, στις ξεχασμένες γειτονιές των μικρών ποντικών. Είχαν και αυτά αναστατωθεί με όλο αυτό το νοικοκύρεμα. Στην αρχή πετάγονταν και τον τρόμαζαν αλλά μετά συνήθισε την παρουσία τους και αυτά άρχισαν να θαυμάζουν το θάρρος του. Το συζήτησαν όλη η αποικία και αποφάσισαν να φύγουν και να τον αφήσουν μόνο του να συνεχίσει. Μαζεύτηκαν για έναν τελευταίο πάρτι και μετακόμισαν στο διπλανό μαγαζί που είχε πρόσφατα κλείσει.
Στα ράφια που άδειαζαν δεν τα άφηνε έτσι. Τα καθάριζε και έλεγχε τις βίδες τους μην και κάποιες είχαν λασκάρει από την πολυκαιρία και το βάρος. Μετά έβαζε μπροστά ετικέτα σαν ταμπελίτσα και έβαζε νούμερο που δήλωνε στο πρόγραμμα του σε ποιο ράφι θα τοποθετούσε μετά την κάθε κατηγορία εμπορευμάτων. Όποιος θα έμπαινε μετά μέσα θα εύρισκε εύκολα το κάθε τι. Πέρασε ένας μήνας ήδη. Το αφεντικό ρώτησε πως τα πάει, και τότε του είπε γεμάτος περηφάνια, να κατέβει να δει όσα είχε κάνει. Του απάντησε πως θα κατέβει όταν τα τελειώσει όλα, πως ότι έκανε ήθελε να το δει σε νούμερα, αριθμούς, διαφορετικά δεν είχε καμία σημασία το νοικοκύρεμα του. Είχε φθάσει σχεδόν στο τέλος. Μάλιστα αγόρασε και ένα πεντόκιλο πλαστικό χρώμα και έβαψε ένα κομμάτι τοίχου που πρόβαλε σαν παγόβουνο στην μέση του ωκεανού. Λευκός και αυτός σαν αυτό. Μετά κάρφωσε στην σειρά γατζάκια για να κρεμάνε τα κλειδιά των ντουλαπιών και έναν πίνακα όπου κόλλησε επάνω του σελίδες με την αρίθμηση των ραφιών. Έτσι όποιος έμπαινε μέσα κοίταζε τον πίνακα και εύρισκε σε ποια συστάδα ραφιών θα πήγαινε για να βρει μια κατηγορία εμπορευμάτων. Δική του ιδέα και αυτή. Κανείς δεν του το ζήτησε, παρά μόνο η συνείδηση του γιατί έπρεπε να είναι πρώτα αυτή ικανοποιημένη και μετά το αφεντικό του.
Έφτασε εκείνο το τελευταίο απόγευμα σπίτι του και έλαμπε από ευτυχία και ας ήταν κατασκονισμένος και βρώμικος. Από την χαρά του δεν μπορούσε να φάει. Άρχισε να της λέει τις τελευταίες του κινήσεις και τα νούμερα που καταχώρισε και υπολόγισε. Ήταν πλέον τόσο σίγουρος για το αποτέλεσμα της τιτάνιας προσπάθειας του. Μόνο που εκείνη τον άκουγε και δεν μιλούσε. Στο τέλος μόνο τον ρώτησε να της πει, αν θυμόταν από όσα έμαθε στο σχολείο, ποια ήταν η αμοιβή του Ηρακλή όταν καθάρισε τους στάβλους του Αυγεία.
«Αυτά, είναι παραμύθια για τα παιδιά, »της απάντησε και τότε πάλι εκείνη του είπε πως «αυτή είναι ιστορία και πως πάντα η ιστορία επαναλαμβάνεται.» Σχεδόν τσακώθηκαν για τον Ηρακλή και τους άθλους του. Κάτι άρχισε όμως να τον τρώει μέσα του. Μήπως τελικά η γυναίκα του είχε δίκιο. Μήπως στο τέλος τον αφήσει έτσι το αφεντικό. Πήγε λοιπόν στο τέλος του μήνα και του ζήτησε μια προκαταβολή από το μπονους του.
«Ξέρεις, αφεντικό, ετοιμάζω την βάφτιση του γιου μου, το όνομα του πατέρα μου θα δώσω και πολύ χαρά στην μάνα μου. Είσαι από τώρα καλεσμένος,» του είπε και περίμενε απάντηση που όμως δεν ήρθε. Το αφεντικό έστειλε τον γιο του να ελέγξει τις αποθήκες και ότι έκανε εκεί μέσα.
Το «ουάου» του νεαρού ήταν η πρώτη του αμοιβή. «Ρε συ, εδώ μέσα το έκανες σαλόνι για ξάπλες!»του είπε ο νεαρός. Μετά του έδειξε με κάθε λεπτομέρεια τα στοιχεία που είχε καταχωρήσει και τα νούμερα που ήταν στρογγυλά, μεγάλα, καθαρά και πλούσια. Ο νεαρός έμεινε άφωνος. Ήταν ακόμα πιο σίγουρος παρά ποτέ τώρα. Το αφεντικό ήθελε να βεβαιωθεί και έστειλε τον γιό πριν του δώσει την αμοιβή του. Η γυναίκα του είχε κάνει λάθος. Ανέβηκαν οι δύο νέοι άνδρες στο γραφείο του αφεντικού. Ο γιος του άρχισε να περιγράφει στον πατέρα του εκεί μπροστά του, όλα όσα είχε κάνει ο λογιστής τους. Εκείνος από μετριοφροσύνη, ακόμα ένα ελάττωμα του, δεν είπε τίποτα παραπάνω. Περίμενε. Το αφεντικό σηκώθηκε να φύγει και τότε βρήκε το θάρρος και του ζήτησε ξανά το μπόνους του. Αυτός τον κοίταξε αυστηρά και του είπε:
«Καλά εσύ δεν έχεις πάρει χαμπάρι τι γίνεται γύρω μας. Εδώ σε λίγο δεν θα έχουμε ούτε για τους μισθούς σας, εσύ ζητάς μπόνους! Δεν λες καλά που θα πληρωθείς και αυτόν τον μήνα! Εξ άλλου την δουλειά σου έκανες, καλά, δεν λέω, αλλά και για αυτό σε κρατάω. Δεν κοιτάς να μαζέψεις κανένα φράγκο από την αγορά που μας χρωστάνε και ξέχνα το μπόνους προς το παρόν».
«Μα το υποσχέθηκες αφεντικό, έχω την βάφτιση, έχω κάνει τόση δουλειά, μου το υποσχέθηκες..»
«Καλά θα δούμε μέχρι τα Χριστούγεννα πως θα πάνε τα πράγματα…»
« Μα η βάφτιση θα γίνει σε ένα μήνα δεν μπορώ να περιμένω άλλο, σε λίγο θα πάει φαντάρος το παιδί, αφεντικό» του είπε με ένα χαμόγελο απελπισίας.
«Θα δούμε, είπαμε θα δούμε, για τώρα ξέχνα το», είπε και χωρίς άλλη κουβέντα βγήκε έξω και μπήκε στο ολοκαίνουργιο αμάξι του νεαρού γιου του που το είχε παρκάρει μπροστά στην είσοδο. Πάει η βάφτιση, η ταβέρνα, η τέντα και ποιος ακούει τώρα την γυναίκα του.
«Στο είπα, δεν στο είπα; Ποιος χαρίζει σήμερα ψίχουλα; στο είπα, το ίδιο έκανε και ο Αυγείας σε κοτζάμ Ηρακλή αγάπη μου!Ξέρεις τι θα του κάνεις για να τον εκδικηθείς; Θα ψάξεις για άλλη δουλειά και όταν την βρεις θα τον αφήσεις και θα φύγεις. Να δούμε που θα ξαναβρεί σαν εσένα. Και πριν φύγεις, να βγάλεις τις σελίδες με την αρχειοθέτηση από τον πίνακα. Να μπαίνουν μέσα στις αποθήκες τους και να ψάχνουν να τα βρουν μόνοι τους πατέρας και γιος, για να καταλάβουν. Του καθάρισες την κόπρο του Αυγεία και σε κορόιδεψε. Αλλά έτσι είναι τα αφεντικά, παντού και πάντα τα ίδια. Η ιστορία επαναλαμβάνεται » του είπε και τον αγκάλιασε σφιχτά.
