Έπεσε στην αγκαλιά μου και μείναμε σφιχτά αγκαλιασμένοι
Σ’ αγαπώ, της είπα και την τράβηξα κοντά μου
Σ’ αγαπώ, μου είπε και με πλάνεψε
τι να έχω τόσο πολύ και της άρεσε;
ψυχή διψασμένη γερασμένη
ματιά χαμένη σε κενό προδοσίας
καρδιά πνιγμένη σε δάκρυα απελπισίας
πόδια καρφωμένα στον χρόνο που έφυγε
χέρια άδεια χωρίς το πάθος να σφίγγουν
τραγούδια χλωμά
γεράνια νεκρά
Εκείνη ήταν σιωπηλή, ήρεμη, γαλήνια
δεν ζητούσε τίποτα,
δεν έδινε τίποτα
τι να έχει τόσο πολύ και μου άρεσε;
τι να θέλει τόσο πολύ από μένα;
μαζί μου στην ανατολή στην δύση
μαζί της κάθε στιγμή ζωή και πλήξη
τ’ όνομά μου καν δεν ξέρει
Μοναξιά γλυκιά μου!
μ’ απλώνεις το χέρι
που με πας;
με τραβάς!
σε άπειρα βάθη
θα χαθώ!
Μοναξιά μου σ΄αγαπώ
μα πιο πολύ εσύ εμένα
2011 Αννα Μαρία Γ.Γραμμένου
