Αφετηρία λεωφορείων στην Δουκίσσης Πλακεντίας
– Μπορώ να καθίσω εδώ;
– Ναι, ναι, κυρία, κάθισε.
– Σε πόση ώρα φεύγει λεωφορείο; ξέρετε;
– Μπορεί πέντε λεπτά. Είναι κανονικό δρομολόγιο. Αλλά απεργίες, όλο αλλάζουν. Φτάνεις στην ώρα σου, αλλά αυτό έχει φύγει, ή αργεί.
– Μια ζωή δύσκολη, μας την κάνουν τώρα ακόμα δυσκολότερη.
– Αν αργήσω και σήμερα, θυμώσει ξανά κυρία μου. Θέλει να είμαι εκεί όταν φθάνει σχολικό…
-…Έχουν μια δουλειά, τι άλλο θέλουν; Αν την χάσουν θα καταλάβουν..
– Η κυρία, δεν θέλει κατεβαίνει είσοδο σπιτιού τους, όταν φεύγει παιδάκι με το σχολικό. Λέει, δεν θέλει κανείς να την βλέπει αχτένιστη…
– …Τόσα χρόνια στην δούλεψή τους απεργία δεν έκανα, τίποτα δεν ζήτησα, κοίταζα την δουλειά μου, δεν σήκωνα κεφάλι…
– …Όταν απεργία, ΜΕΤΡΟ, πρέπει να πάρω ταξί και πληρώνω από τσέπη μου, δεν πληρώνει η κυρία…
– …Από την τσέπη μας που είναι πλέον άδεια! Τι άλλο θα βρουν να μας πάρουν;…
–… Όταν φύγει το παιδάκι, πρέπει κάνω τις δουλειές χωρίς φασαρία, μην ξυπνήσει η κυρία. Πέφτει πάλι στο κρεβάτι και κοιμηθεί…
– …Τόσα χρόνια δουλειά αλλά δεν μου περίσσεψαν ποτέ για να πάρω και εγώ ένα αυτοκίνητο. Να έρχομαι χωρίς άγχος εδώ πάνω στην δουλειά μου…
– ..Νατος, ο οδηγός, έρχεται. Δεν άργησε πολύ, μόνο πέντε λεπτά. Κατεβαίνω Βριλήσσια και περπατώ λίγο…
– …Τώρα, νωρίς το πρωί, δεν καθυστερεί στην διαδρομή. Φθάνω στην ώρα μου. Κουράζομαι όμως τελευταία, αλλά κάνω υπομονή να βγω στην σύνταξη του χρόνου…
-… Όλα μόνη μου τα κάνω. Και τα ψώνια. Εκείνη με πηγαίνει καμιά φορά με αυτοκίνητο της όταν έχει ραντεβού στο κομμωτήριο ή στο γυμναστήριο της…
-… Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια. Καθαρίζω τα γραφεία τους. Μετά φτιάχνω τους καφέδες τους και ότι άλλο ζητούν, πήγαινε εδώ, πήγαινε εκεί…
–… Μαγειρεύω καλά και της αρέσει το φαγητό μου. Μετά μου δίνει και ότι ρούχα δεν θέλει από τον άνδρα της, το παιδί της και δικά της. Μέχρι και τα παιχνίδια του. Τα στέλνω όλα στην κόρη μου. Είναι ακόμα μικρός ο εγγονός μου αλλά η κόρη μου τα φυλάει για μετά που θα μεγαλώσει. Και σε εμάς, στην χώρα μου, δύσκολη η ζωή. Εσείς από πού είστε κυρία;
– …Φέρνουν πολλές φορές κάτι εργένηδες τα ρούχα τους να τα πάω στο καθαριστήριο, έχει ένα δίπλα στα γραφεία. Τι να κάνω! Τα πάω. Εγώ; από δω είμαι, στο Κερατσίνι μένω.
– Μακριά μένετε και εσείς, αλλά είστε στο σπίτι σας, στα παιδιά σας.
– Ταξίδι κάνω κάθε μέρα και πάω σπίτι μου πτώμα από την κούραση, αλλά έχω δουλειά ακόμα…
– …Ότι σιδερώνω η κυρία μου το θέλει διπλωμένο με ειδικό τρόπο. Έχω μάθει πια, επτά χρόνια είμαι μαζί τους. Ήταν έγκυος όταν ήρθα Ελλάντα να δουλέψω σπίτι τους. Τα πουκάμισα ο κύριος τα θέλει με τσάκιση σαν να είναι διπλωμένα, αλλά μετά θέλει και να τα κρεμάω σε κρεμάστρα. Έχει δική του ντουλάπα..
– Στα γραφεία που πάω, κάθε μεσημέρι παραγγέλνουν όλοι τους φαγητό από έξω! Έτοιμο φαγητό. Μια φορά όμως δεν σκέφτηκε κανείς τους να με ρωτήσει αν θέλω κάτι και εγώ. Αλλά πάντα έχω κάτι μαζί μου από το σπίτι. Δεν το αντέχει η τσέπη μου αυτό το έξοδο. Τον περασμένο μήνα μας έκοψαν και άλλο από τον μισθό μου. Δεν κατάλαβα ακόμα γιατί. Είπαν πως είναι νέοι φόροι. Λένε ακόμα πώς δεν πάνε καλά οι δουλειές τους…
…. Εκείνη θέλει πάλι να της τα σιδερώνω χωρίς καμία τσάκιση. Και τα θέλει σχεδόν όλα διπλωμένα όπως τα έχουν στα μαγαζιά. ¨Όλα μέσα στα συρτάρια της. Και με βάζει να ψάχνω λεβάντα βιολογική, για να βάζω μέσα να μυρίζουν όμορφα. Και θέλει να κρεμάω τις κουρτίνες μόνη μου! Μια φορά έπεσα από την σκάλα. Κανείς δεν ήταν στο σπίτι. Όταν το έμαθε, μου είπε μόνο « να προσέχεις, μην σκοτωθείς εδώ στο σπίτι μου και σε πληρώνω για μια ζωή στην Βουλγαρία»…
-…. Λένε ακόμα πως θα διώξουν κόσμο από τα γραφεία τους. Και αν γίνει αυτό, μετά δεν θα με χρειάζονται άλλο, γιατί θα πάρουν εξωτερικό συνεργάτη να καθαρίζει… Και άντε να βρεις μετά δουλειά στην ηλικία μου…
– ….Ήταν μαύρο το πόδι μου από το πέσιμο σχεδόν ένα μήνα. Πονούσα αλλά πώς να λείψω. Με ήθελε όλο το καλοκαίρι και στο σκάφος τους. Έχουν και σκάφος, πως αμέ…. Και με παίρνουν και στο εξοχικό τους. Εκεί έχουν πάντα επισκέψεις. Πολύ δουλειά, κυρία, ούτε για φαγητό δεν κάθομαι. Αλλά φοβόμουν να πω, πως πονούσα. Μπορεί να έπαιρναν άλλη στην θέση μου. Και είναι πολλές γυναίκες σαν εμένα που δουλειά δεν βρίσκουν και γυρίζουν πίσω στην Βουλγαρία…
– ….Ευτυχώς που με έχουν στο ΙΚΑ και έχω μαζέψει τα ένσημα που χρειάζονται για να βγάλω μια σύνταξη έτσι και κλείσει η εταιρεία…
– …Σύνταξη! Ποτέ δεν θα έχω. Δεν με έχει βάλει σε ασφάλεια. Το ζήτησα, αλλά μου είπε να πάω στην χώρα μου, αν έχω τέτοιες απαιτήσεις. Τι να κάνω; Δουλεύω εγώ και ζουν τα παιδιά μου εκεί…Στην επόμενη στάση θα κατέβω κυρία. Καλημέρα….
– Α! Ναι! Καλή μέρα. Θα κατέβω μετά από εσάς και εγώ. Να! Άρχισε να βρέχει, έχω ομπρέλα ευτυχώς.
