Ξημέρωσε. Το καταλαβαίνω από το στομάχι μου, πεινάω. Αυτή ακόμα κοιμάται. Θα περιμένω λίγο ακόμα και θα την ξυπνήσω. Συνήθως ανεβαίνω επάνω της, πηγαίνω μέχρι την άκρη το σκεπάσματος και σκύβω για να διαπιστώσω αν αναπνέει…
–Σούλη, φύγε, κατέβα κάτω…
Ωχ, την ξύπνησα, φωνάζει, αλλά τουλάχιστον θα σηκωθεί. Μου βάζει συνήθως ξηρά τροφή για στειρωμένες γάτες. Έτσι διαβάζω στην συσκευασία. Αλλά δεν το καταλαβαίνω αυτό. Θα πρέπει να την ρωτήσω να μου εξηγήσει, τι σημαίνει στειρωμένη γάτα. Να σηκώθηκε, πάει στην κουζίνα, θα πάω από πίσω της ή καλύτερα θα τρέξω μπροστά της.
–Έλα, ορίστε το πρωινό σου αγόρι μου.
Είναι όλο γλυκόλογα, παράπονο δεν έχω. Το φαγητό μου είναι πλήρης τροφή για ενήλικες στειρωμένες γάτες. Όσο κροκανίζω, ανοίγει το στόρι του παραθύρου της κουζίνας μας, κοιτάζει για λίγο έξω, μετά βάζει νερό και καφέ στην καφετιέρα της. Στην συνέχεια ανοίγει το ραδιόφωνο, στρώνει το κρεβάτι της και ντύνεται. Κάθε πρωί το ίδιο.
–Ωραία μέρα θα κάνει σήμερα Σούλη, Δεκέμβριος και κοίτα τι καλό καιρό έχουμε. Χειμώνας είναι αυτός;
-Ναι, της απάντησα. Χειμώνας.
–Δεν κάνει κρύο καθόλου. Ακόμα μπορείς να φοράς καλοκαιρινά!
-Ναι αλλά βάζεις και κάτι επάνω σου μετά το απόγευμα και δεν κάθεσαι πλέον στο μπαλκόνι σου.
–Τι κρίμα να μην μπορώ ακόμα να κάθομαι στο μπαλκόνι μου, κάνει λίγο ψύχρα.
-Αυτό μόλις σου είπα, αλλά δεν με ακούς.
Πρέπει να βρω έναν τρόπο να με ακούσει. Κάπου άκουσα πως όταν ζεις με ανθρώπους ξεχνάς μερικά δικά σου και μαθαίνεις τα δικά τους. Πως οι άνθρωποι μας καταλαβαίνουν. Δεν είμαι σίγουρος. Εγώ πάντως την καταλαβαίνω. Το πρόβλημα μου είναι να της μιλήσω. Θα τα καταφέρω, είμαι σίγουρος.
–Σούλη, έλα έξω στο μπαλκόνι να σε δει ο ήλιος.
Μα δεν θέλω ακόμα. Προτιμώ να καθίσω στο πρεβάζι του παραθύρου της κουζίνας και να χαζέψω τα πουλιά που πάνε και έρχονται, ειδικά τους γλάρους.
–Μα τι κάνεις πάλι εκεί πάνω; Πρόσεξε μην μου ρίξεις κανένα βάζο.
Μια φορά της έσπασα ένα βάζο με ρίγανη και φώναζε. Δεν πρόσεξα καθώς πήδηξα από το πρεβάζι κάτω, σαν άκουσα να κτυπάει το κουδούνι της πόρτας του διαμερίσματος μας. Μου αρέσει να τρέχω πρώτος και να περιμένω να δω ποιος είναι μόλις την ανοίξει. Αν είναι κάποιος που συμπαθώ χαίρομαι. Τον περιμένω να μπει, του κουνάω την ουρά, πολλές φορές ξαπλώνω ανάσκελα και αφήνω να με χαϊδέψει στην κοιλιά μου. ¨Άλλες φορές κάθομαι μαζί τους όσοι ώρα μιλούν πίνοντας τον καφέ τους. Αν όχι φεύγω αμέσως κρύβομαι κάτω από το τραπέζι ή κάτω από το κρεβάτι της.
Τέλος πάντων, μέχρι σήμερα καλά έχω περάσει μαζί της. Με φροντίζει ιδιαίτερα με εξαιρετική ποιότητα άμμου για γάτες 1[1] H φυσιολογία τους δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό το ότι οι γάτες είναι σαρκοφάγα ζώα, καθώς έχουν όργανα για το τεμαχισμό της σάρκας της λείας τους και διαθέτουν όργανα για την πέψη φυτικών τροφών. Συγκεκριμένα, οι γάτες δεν παράγουν ένα οργανικό οξύ, την ταυρίνη, στο σώμα τους και, καθώς αυτή είναι απαραίτητη (η έλλειψή της μπορεί να επιφέρει μόνιμη τύφλωση), την προσλαμβάνουν με το να τρέφονται με σάρκες ζώων, όπου περιέχεται. Το γαστρεντερικό σύστημα της γάτας, όπως και τα δόντια της, είναι επίσης προσαρμοσμένο στο να τρέφεται με ζωική ύλη.[30] Παρά τη φυσιολογία αυτή, πολύ συχνά οι γάτες συμπληρώνουν την τροφή τους με χόρτα, φύλλα και φυτικές τροφές. Σύμφωνα με μια θεωρία, με τον τρόπο αυτόν προσθέτουν στη διατροφή τους φυτικές ίνες και κατά μία άλλη η συμπεριφορά αυτή αποδίδεται στην ανάγκη να χωνεύονται καλά οι ζωικές τροφές. Οι γάτες τρέφονται μερικές φορές και με φυτά που βρίσκονται σε σπίτια και χρειάζεται προσοχή, επειδή μπορεί να τους προκαλέσουν βλάβες στα νεφρά ή και δηλητηριάσεις.[31]
όπως πρέπει, δεν έχω παράπονο, καλά τρώω, τροφή για στειρωμένες γάτες πάντα2[2] Οι γάτες μπορεί να είναι επιλεκτικές στην τροφή τους και αυτό μπορεί πιθανότατα να οφείλεται στη μετάλλαξη που ευθύνεται για την απώλεια της γεύσης του γλυκού σε αυτές. Σε αντίθεση με τα περισσότερα άλλα θηλαστικά, οι γάτες μπορεί να αφήσουν τον εαυτό τους να πεινά αόριστα με τη θέλησή τους παρά την παρουσία εύγευστης τροφής, ακόμη και για τροφές που είχαν οι ίδιες καταναλώσει πρωτύτερα.
. Μιλά συχνά για εμένα στους δικούς της και περιγράφει τα καμώματα του, ίσως λίγο υπερβολικά. Με κάνει να νιώθω μοναδικός και σούπερ για το είδος μου, αλλά από την άλλη πλευρά, μου δημιουργεί την υποχρέωση ότι πρέπει να της το ανταποδώσω, κάτι για το οποίο δεν έχω διάθεση να κάνω γιατί απλά δεν θέλω. Δεν μου ζητά πολλά. Για παράδειγμα όταν ζητούσε στην μακαρίτισσα να ανέβει στα πόδια της, εκείνη το έκανε. Καθόταν για ώρα μαζί της και την είχε αγκαλιά ακόμα και στο κρεβάτι της. Εγώ δεν το κάνω αυτό και μου το κοπανάει συνέχεια, « εσείς οι άνδρες μόνο όταν εσείς θέλετε κάτι το θέλετε αμέσως. Αλλά αν σας ζητήσουμε εμείς κάτι σφυρίζετε αδιάφορα, το βάζετε στα πόδια»
Για να είμαι ειλικρινής αυτό έκανα και εγώ. Όταν έσκυβε να με πάρει αγκαλιά της έφευγα γρήγορα και ειδικά αν κρατούσε στα χέρια ένα απαίσιο ασημί πράγμα για να μου κόβει τα νύχια. Έχω πολλά να πω για την ζωή μου μαζί της, αλλά και να παραθέσω τις απόψεις μου και να μάθουν όλοι τις ανάγκες μας διότι αρκετοί δεν μας καταλαβαίνουν. Για να είμαι δίκαιος στην κρίση μου δεν καταλαβαίνω λοιπόν τους ανθρώπους πως σκέπτονται και πως πράττουν. Προσπαθώ όμως να τους καταλαβαίνω σιγά σιγά όσο μεγαλώνω και ζω με αυτούς ελπίζοντας πως μια μέρα θα μπορέσω να μιλήσω και εγώ. Φοβάμαι όμως ότι αν αυτό γίνει τότε θα με περάσουν για τέρας και θα με αφανίσουν όπως κάνουν με κάθε τι διαφορετικό από αυτούς.
Για αυτό αποφάσισα να γράφω τις σκέψεις μου και ίσως, ποιος ξέρει γίνω διάσημος ή και πολιτικός ακόμα. Έμαθα να γράφω παρακολουθώντας την συγκάτοικό μου, να το κάνει στον υπολογιστή της. Όταν κοιμάται ή απουσιάζει από το σπίτι μας, σκαρφαλώνω στα ράφια της βιβλιοθήκης της και ξεφυλλίζω ότι βρω μπροστά μου. Έτσι έχω μάθει πολλά για την ιστορία της χώρας που κατοικούν και άλλα.
Ενώ λοιπόν θα έπρεπε όταν μιλούν να το κάνουν για να ακούνε τις σκέψεις τους, αυτό δεν γίνεται. Διότι έτσι θα έπρεπε. Για αυτό μιλάνε αυτοί για να καταλαβαίνουν και οι άλλοι τι σκέπτονται. Όμως άλλα σκέπτονται και άλλα λένε. Άλλα υπόσχονται και άλλα κάνουν ειδικά αυτούς που εκλέγουν πολιτικούς για να τους εξουσιάζουν και τελικά να τους εκμεταλλεύονται προς όφελος τους και των δικών τους φίλων. Ακόμα και τότε δεν αντιδρούν, δεν διαμαρτύρονται. Να πουν,
βρε φίλε μου υποσχέθηκες πως αν σε επιλέξω αρχηγό της χώρας μου θα κάνεις αυτό και εκείνο, αλλά εσύ τελικά κάνεις άλλα και σε βάρος μου παίρνεις αποφάσεις και ψηφίζεις νόμους.
Μένουν λοιπόν οι νοσηρές σκέψεις μέσα τους και συνεχώς τους δηλητηριάζουν το μυαλό, το σώμα ολόκληρο τον κόσμο τους. Είναι ακατανόητοι οι άνθρωποι σε εμένα. Προτιμούν να κάθονται στον καναπέ να βλέπουν ταινίες φρίκης, εγκλημάτων, βίας, πολέμων, βομβαρδισμών, αλλά μόνο έτσι. Αν αυτά τους συμβούν στην πραγματικότητα σε αυτούς, στην δική τους χώρα ή γειτονιά τότε τι κάνουν;Κατηγορούν ο ένας τον άλλο. Ας είναι ο άλλος πρόσφυγας ή ζητιάνος αρκεί αυτός του καναπέ να μην είναι.
Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Για παράδειγμα εμείς οι γάτοι μπορεί να πηδήξουμε από ψηλά αλλά πάντα στην προσγείωση μας είμαστε στα τέσσερα. Δεν ξέρω πως και γιατί. Αλλά αν αυτό το κάνει ένας άνθρωπος θα τσακιστεί, θα σκοτωθεί σίγουρα και θα το κάνει πέρα από την λογική του ή κάτω από το ασήκωτο βάρος της εγκατάλειψης της κοινωνίας ή της απελπισίας του. Αν πάλι πηδήξει ένας σπάνιος άνθρωπος για να σώσει έναν άλλο και μπει μέσα στις φλόγες, κάνει μια τρέλα πέρα της λογικής τους για να σώσει έναν άλλο, τότε θα τον πουν ή τρελό ή μαλάκα (έτσι ακούω να λένε ο ένας στον άλλον, μάλλον έχουν ένα γενικό όνομα σαν πρόθεμα στο πραγματικό τους όνομα) ή το πολύ πολύ θα τον πουν ήρωα. Μετά θα του δώσουν ίσως ένα παράσημο και μια άδεια, αλλά δεν θα τον κάνουν ποτέ πρόεδρο της χώρας τους. Ούτε θα τον κάνουν μάθημα παραδειγματισμού στα σχολεία τους. Ούτε θα τον τιμούν κάθε χρόνο. Μπορεί να του στήσουν ένα άγαλμα που με τα χρόνια και αυτό κανείς δεν θα ξέρει τι είναι, όπως τα περισσότερα αγάλματα ηρώων ή έργα καλλιτεχνών. Και αν δεν το πιστεύεις, ακολούθησε μια παρέα νέων να περνά μπροστά από ο άγαλμα του καβαλάρη Θ. Κολοκοτρώνη 3[3]Το ορειχάλκινο άγαλμα, έφιππος ανδριάντας του αρχιστρατήγου της επανάστασης του 1821 Θεοδώρου Κολοκοτρώνη είναι έργο του γλύπτη Λάζαρου Σώχου (1862-1911). Τοποθετήθηκε αρχικά (1904) σε μικρή νησίδα στην αρχή της οδού Κολοκοτρώνη. Στη σημερινή του θέση στην πλατεία Κολοκοτρώνη μεταφέρθηκε το 1954, στη διάρκεια έργων ανάπλασης του περιβόλου της Παλαιάς Βουλής.
ή ρώτησε τους ποια είναι τα αγάλματα4[4] Ο ανδριάντας του πρωθυπουργού Χαριλάου Τρικούπη είναι έργο του γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου (1873-1937). Τοποθετήθηκε στο προαύλιο της Παλαιάς Βουλής το 1920, σε κηπάριο προς την οδό Σταδίου, μπροστά από την είσοδο του κτηρίου. Στη σημερινή του θέση στο πλάι του κτιρίου μεταφέρθηκε το 1954.
μπροστά στην Βουλή τους.5[5] Ο Ελευθέριος Βενιζέλος παρουσιάζεται σε όρθια στάση με ελαφριά κίνηση καθώς το αριστερό πόδι λυγίζει μόλις και βρίσκεται μπροστά από το δεξί. Το αριστερό χέρι ακουμπάει σε στήριγμα ενώ το δεξί κρατάει έγγραφο. Το μαρμάρινο γλυπτό είναι έργο του Γιάννη Παππά και κατασκευάστηκε το 1995.Ο ανδριάντας τοποθετήθηκε στο προαύλιο της βουλής των Ελλήνων το 2000, έπειτα από την διαμόρφωση των εξωτερικών χώρων, τιμώντας τον πολιτικό για την συμβολή του στην δημοκρατική πορεία της χώρας.
Δεν θα ξέρουν στο υπογράφω.
Αυτόν, τον διαφορετικό, θα τον ξεχάσουν σε μια γωνιά ασφαλείας της κοινωνίας τους. Διότι αν τον μιμηθούν και άλλοι, τότε θα σώζουν άλλους και αυτοί και πρόσφυγες μαζί με τα παιδιά αγκαλιά και άστεγους και πεινασμένους και αδικημένους.
Δεν θέλουν τέτοιους ήρωες στις κοινωνίες τους.
Το ίδιο και στην εργασία τους. Αν ένας δείξει ζήλο και τιμιότητα θα τον πούνε ξανά μαλάκα και μπορεί να του στήσουν ενέδρα διαπλοκής. Αν κάποιος καταγγείλει έγκλημα ας πούμε στο περιβάλλον, θα τον πάνε σε δίκη, θα τον πουν ψεύτη και άλλα πολλά. Θα τιμωρηθεί για να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή για άλλους, να μην καταγγέλλουν την καταστροφή του περιβάλλοντος και της τροφικής τους αλυσίδας ή άλλα εγκλήματα τους.
Καημένοι άνθρωποι! Μιλούν για πράγματα που δεν πιστεύουν. Για παράδειγμα την ελευθερία. Αν κάποιος μιλήσει ελεύθερα για την σαπίλα της κοινωνίας τους και το κάνει τραγουδώντας θα τον σκοτώσουν με όλους τους τρόπους και το σύστημά τους μετά, θα τους προστατέψει με νύχια και με δόντια.
Δεν θέλουν τέτοιους, σκεπτόμενους διαφορετικά, να τους χαλάνε την πιάτσα, όπως λένε. Την κοινωνία αυτή που μεγαλώνουν, των υπνωτισμένων πειθήνιων οπαδών τους. Με κάθε τρόπο προσπαθούν να τους έχουν καθισμένους στον καναπέ με δερμάτινες καλύπτρες που τους κολλάνε ανά ζεύγος πλευρικά των ματιών τους, όπως στα ζεμένα ζώα, που δεμένα με χαλινάρια τα εμποδίζουν να βλέπουν στα πλάγια. Έτσι ώστε να βλέπουν μόνο αυτό που αυτοί θέλουν όχι την πραγματικότητα. Μια εικονική πραγματικότητα με στενότητα αντίληψης, μονόπλευρη αντίληψη, την δική τους, του συστήματος εξουσίας τους.
Να αποκτούν ιδεολογικές ή θρησκευτικές ή κομματικές αντιλήψεις που θα τους επιτρέπουν να τους χειραγωγούν με άνεση. Δεν μπορούν να το κάνουν όμως αυτό σε εμάς του γάτους. Είμαι λοιπόν ελεύθερος, πραγματικά ελεύθερος στην σκέψη, άλλη ελευθερία δεν ζητώ προς το παρόν. Της ζήτησα φυσικά μια φορά να μου φέρει για παρέα την άστεγη Σοφία που έχουν στην είσοδο και την ταΐζουν όλοι τους. Μου απάντησε αρνητικά και με ύφος.
-Σούλη ξέχασέ το. Δεν μπορώ να ανταπεξέλθω με δύο γάτες στο σπίτι, ξέρεις τι είναι άμμος υγιεινής για γάτες, και μάλιστα για δύο ή παραπάνω; ξέρεις τι είναι η φροντίδα γάτας μετά τη στείρωση;
-Μα είχες κάποτε δύο γάτες.
–Ναι μα τότε ήταν όλα καλά και ανθηρά. Μετά ήρθε η χρεοκοπία και η περικοπή συντάξεων και εισοδήματος Σούλη. Δεν είναι πια το ίδιο.
Το ξανά σκέφτηκα, διότι άντε και την ανέβαζε την Σοφία, την αδέσποτη γάτα. Μετά πως θα συνηθίσει την ζωή μέσα στο σπίτι μια γάτα που κυκλοφορούσε έξω; Θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις της δεδομένου ότι είμαι Καστράτος; Η Σοφία θα ήθελε κάποια στιγμή οικογένεια και εγώ έμοιαζα λίγο και σαν όλους τους ευνούχους του Που Γι, που κλαψούριζαν έξω από τα τείχη της Απαγορευμένης πόλης που βρέθηκαν χωρίς κανείς πλέον να τους φροντίζει. Εμένα με φροντίζει, προς το παρόν, δεν κινδυνεύω να βρεθώ στον δρόμο και να πεινάσω. Προτιμώ να είμαι σκλάβος ευνουχισμένος, να μην πεινάω, να μην κρυώνω αλλά να σκέπτομαι ελεύθερα.
Καημένοι άνθρωποι! Εμείς οι γάτοι δεν φοράμε ούτε παρωπίδες ούτε χαλινάρια. Είμαστε πιο ελεύθεροι και ανεξάρτητοι από εσάς. Δεν γινόμαστε αγέλες σαν άλλα ζώα και σαν μερικούς από εσάς που σας σέρνουν σε ανόητες διαμαρτυρίες και σας εμποδίζουν να διαμαρτυρηθείτε αν σας περιορίσουν τις ελευθερίες, σας καταργήσουν την κοινωνική πρόνοια, σας κλείσουν νοσοκομεία και ιδιωτικοποιήσουν κάθε μέσο για την μόρφωση των παιδιών σας. Θα σας χαρακτηρίσουν ακόμα και τρομοκράτες αν οργανωμένα φωνάξετε θέλουμε αληθινή δικαιοσύνη παντού.
Αν θέλουμε θα καθίσουμε στην αγκαλιά σας και θα σας αφήσουμε να μας χαϊδέψετε ότι και αν μας ταΐζεται. Για αυτό και πολλοί από εσάς δεν μας συμπαθείτε. Ίσως προτιμάτε τους σκύλους που εύκολα τους εκπαιδεύετε να σας υπακούν.
Καημένοι άνθρωποι! “Τις πταίει;“ 6[6] Χαρίλαος Τρικούπης του οποίου κείμενο «Τις πταίει;», δημοσιεύτηκε στις 29 Ιουνίου του 1874, καταγγέλλοντας το πολιτικό σύστημα της εποχής, κατηγορώντας ουσιαστικά το Βασιλέα, επειδή μετά την πτώση του Δεληγιώργη, εξαιτίας των Λαυρεωτικών, είχε χρίσει κυβέρνηση εκείνη του Βούλγαρη που ήταν μειοψηφίας.
Εσείς και μόνο εσείς. Διότι δεν μελετήσατε την ιστορία σας για να μην επαναλάβετε τα λάθη σας. Και τα επαναλαμβάνεται συνεχώς.
