Εδώ και πάνω από σαράντα μέρες, μέρες καθαρμού, περισυλλογής και ελπίδας χαρακτηρίζουν οι άνθρωποι αυτές τις μέρες, απολαμβάνω και εγώ μοναδικές στιγμές. Είναι συνέχεια μαζί μου. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Δεν πάει πουθενά. Μόνο στο μπαλκόνι βγαίνει για λίγο γιατί και ο καιρός είναι περίεργος για αρχές της Άνοιξης.
Ήταν παραμονές Χριστουγέννων, αυτή την χρονιά και έφευγε να πάει για κολύμπι. Και τώρα αρχές της Άνοιξης, αρχή του Μαρτίου και ο καιρός είναι χάλια αλλά και περίοδος καραντίνας. Έτσι ακούω την λένε, καραντίνα 1Η λέξη προέρχεται από τη φράση quarantina giorni (=σαράντα μέρες) και αναφέρεται στο χρονικό διάστημα των σαράντα ημερών, κατά το οποίο τα βενετικά πλοία που έρχονταν από χώρες που είχαν πανούκλα, παρέμεναν σε καραντίνα στ' ανοιχτά, πριν πλησιάσουν την Βενετία.
Η περίοδος κατά την οποία απαγορεύεται η ελεύθερη είσοδος σε μια χώρα σε ανθρώπους, ζώα, φυτά ή γεωργικά προϊόντα για να περιοριστεί η μετάδοση δυνητικά λοιμωδών νόσων.
Περίοδος επιβεβλημένης απομόνωσης από την υπόλοιπη κοινωνία για να προληφθεί η μετάδοση μιας μεταδοτικής νόσου. Η καραντίνα τυπικά χρησιμοποιείται για να απομονωθούν μόνο εκείνοι οι άνθρωποι, τα ζώα ή τα φυτά που θεωρείται ότι αποτελούν σημαντικό κίνδυνο για την υγεία του πληθυσμού. Η διάρκεια της επιβεβλημένης απομόνωσης κανονικά ισοδυναμεί με τη μεγαλύτερη γνωστή περίοδο επώασης της νόσου.
. Έψαξα να βρω εξηγήσεις. Βρήκα πληροφορίες αλλά πουθενά δεν είδα να ανεβάζει σημαία στο μπαλκόνι μας! Τέλος πάντων, ένας ιός, covid-19 τον λένε, έγινε πανδημία και γέμισε τις χώρες του πλανήτη μας άρρωστους, θανάτους και άλλα πολλά που ήταν άσχημα για την οικονομία των ανθρώπων.
Όλη την περίοδο του Πάσχα, δηλαδή από την Καθαρή Δευτέρα μέχρι και σήμερα Μ. Δευτέρα η κατάσταση είναι η ίδια. Περιορισμός της κίνησης, στις εξόδους των ανθρώπων και κάθε τους δραστηριότητα. Αυτό το διάστημα σπάνια κτυπά το κουδούνι της πόρτας μας. Δεν έχει μπει σπίτι μας κανείς, παρά μόνο κάτι νεαροί άνδρες με μάσκες και γάντια πλαστικά, έρχονται μέχρι την είσοδο μας και αφήνουν την τροφή μου, την άμμο μου και προμήθειες για την ίδια. Α!! ναι, κτύπησε το κουδούνι και ο διαχειριστής για τα κοινόχρηστα και η διπλανή μας τον τοίχο που μας χωρίζει, για να σταματήσω να παίζω πιάνο αν και δεν ήταν ώρα κοινής ησυχία, είπε η γλυκιά μου συγκάτοικος στον διαχειριστή μας. Με υπερασπίστηκε ή απλώς κρύφτηκε πίσω από εμένα. Η αλήθεια είναι πως πολύ θα ήθελα να παίζω όπως του ξαδέλφου της ο γάτος, ο Δίας στην Σουηδία. Ένας κοκκινοτρίχης κούκλος.
Γάτος ράτσας Bengal 2Η γάτα της Βεγγάλης είναι μεγαλόσωμη και πολύ μυώδης, με μια ουρά που γέρνει χαμηλά. Η άγρια εμφάνιση της γάτας της Bengal ενισχύεται από το χαρακτηριστικό παχύ τρίχωμά της, με το διάστικτο σχέδιο. Έχουν πλατύ κεφάλι, μικρά αυτιά, οι βάσεις των μουστακιών τους είναι προτεταμένες και το περίγραμμα των ματιών τους είναι μαύρο και αμυγδαλωτό. Η ουρά καταλήγει σε μαύρο άκρο. Δεν υπάρχει άλλη ράτσα γάτας που το τρίχωμα να παρουσιάζει χαρακτηριστικό χρυσό ή μαργαριταρένιο εφέ. Τα υψηλά επίπεδα ενέργειας είναι πιθανό να την κάνουν αρκετά απαιτητική.
έχω ακούσει. Μας έχει στείλει μια φωτογραφία του και τον ζηλεύω για να πω την αλήθεια. Φυσικά και εγώ είμαι ράτσας Βομβάης και ας με βρήκαν στον δρόμο. Ίσως δεν είχαν καταλάβει την αξία μου αυτοί που το έκαναν και με παράτησαν, ίσως επειδή είμαι μαύρος. Ρατσισμός και σε εμάς!
Ο διαχειριστής απλά γέλασε, όταν του είπε πως εγώ έπαιζα. Του ζήτησε μάλιστα να την βοηθήσει να συνδέσει τον νέο ενισχυτή μας, γιατί ο παλιός πέθανε και δεν μπορούσε να ακούει μουσική, δυνατά εννοείται!
Απολαμβάνω τώρα πιο συχνά την αγκαλιά και χάδια της. Όχι γιατί μένει συνέχεια μέσα μαζί μου, αλλά διότι μιλά συχνά στο τηλέφωνο με διάφορους γνωστούς και φίλους, μερικούς δε από αυτούς τους συμπαθώ πάρα πολύ, διότι όταν έρχονται σπίτι μας όλο και κάτι μου φέρνουν. Αλλά όταν μιλά στο τηλέφωνο, μου αρέσει να πηδάω πάνω στα πόδια της, στην αγκαλιά της. Λέω που θα πάει, ή κάτι θα ακούσω από την συζήτηση και κάτι θα μάθω για το τι γίνεται εκεί έξω, στον κόσμο σε καραντίνα. Αφού τηλεόραση δεν ανοίγει, δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Ακούει μόνο κάτι νέα το πρωί από το BBC, το TV5 Monde και μετά την κλείνει. Ακούμε μόνο το ραδιόφωνο, αποκλειστικά μόνο ένα σταθμό με μουσική, τα πουλιά και τον ολοένα λιγότερο θόρυβο των αυτοκινήτων, ή την σιωπή. Μια μέρα από αυτές βγήκαμε μαζί στο μπαλκόνι. Ξαφνικά έβγαλε μια φωνή.
–Σούλη, κοίτα, κοίτα πόσοι γλάροι! κοίταξα και τι να δω! Κάτι τεράστια πουλιά ίσαμε με δέκα μαζί, να πετούν πάνω κάτω, δεξιά, αριστερά. Με τεράστιο άνοιγμα των πτερών τους, κατάλευκοι. Δυο μας πλησίασαν τόσο πολύ που ξανάβγαλε η δικιά μου μια φωνή.
-Σούληηηη κοίτα!
Και μπήκε μέσα να πάρει το τηλέφωνο της ,να το κάνει γνωστό σε άλλους. Και μάλλον κάποιοι δεν την πίστευαν και τους είπε «τώρα θα τραβήξω μια φωτογραφία να τους δεις…» Και στήθηκε για να την τραβήξει αλλά οι γλάροι την πήραν είδηση και άλλαξαν πορεία. Η αλήθεια είναι πως μέχρι τώρα τους έβλεπα από το πίσω παράθυρο της κουζίνας μακριά και όχι τόσο πολλούς. Αυτή την φορά ήταν πράγματι εντυπωσιακό. Μέχρι που τρόμαξα για λίγο και μπήκα μέσα για να τους παρακολουθώ από το παράθυρο.
«Γλάροι εισβάλλουν στις πόλεις λόγω έλλειψης τροφής» Κάπου το διάβασα και άρχισα να ανησυχώ, διότι μέχρι τώρα ήξερα πως όταν αλλάζει ο καιρός πετούν στις παραθαλάσσιες πόλεις. «Τα τελευταία χρόνια όμως κάτι έχει αλλάξει και οι γλάροι έχουν αρχίσει να αναπαράγονται και να διαβιούν μέσα στις πόλεις ακόμα και σε περιοχές που δεν είναι παραθαλάσσιες!»
Εμείς είμαστε κοντά στην παραλία φυσικά. Έχω ακούσει να λέει, πως από το πατρικό της, λίγο πιο κάτω, προς την παραλία, η ευωδιά της θάλασσας πλημμύριζε το σπίτι τους και πως την έβλεπαν από την ταράτσα τους. Μέχρι που η όμορφη κάποτε αμμουδιά της παραλίας Καλλιθέας έγινε λεωφόρος και μαρίνες. Οι γλάροι όμως μαρτυρούν ακόμα πόσο κοντά μας είναι η θάλασσα και ας μην την βλέπουμε πια. Λίγα λεπτά μετά έπεσε ο ήλιος άρχισε να ηρεμεί η φύση γύρω μας, σταμάτησαν το πέταγμα και τα άλλα πουλιά, περιστέρια, σπουργίτια, καρακάξες, γλάροι. Μάλιστα και καρακάξες έχουμε. Δεν μου αρέσουν καθόλου. Με φοβίζουν. Φυσικά δεν έχω καμία πρόθεση να έρθω σε αντιπαράθεση μαζί τους. Η τροφή μου είναι καθαρά για στειρωμένους γάτους και δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν είμαι τόσο στερημένος για να ανέβω σε δένδρο και να βλάψω τα παιδιά της, όπως ίσως κάνουν άλλες κακομαθημένες γάτες ή πεινασμένες και αδέσποτες.
Μπορεί να είμαι κλεισμένος μέσα και στερημένος ελευθερίας όμως για το καλό μου, όπως μου λέει συχνά και όπως τους λένε τώρα αυτοί που κυβερνούν. Ακόμα και όταν κάθομαι στο μπαλκόνι και ρεμβάζω, φυλάγομαι. Έχω ακούσει για επιθέσεις σε γάτους από τις καρακάξες! Δεν θα ήθελα να βρεθώ στην δύσκολη θέση άλλων γατιών αδέσποτων να διεκδικούν την τροφή μου. Η δική μου τροφή είναι ειδική για στειρωμένους γάτους και πολύ νόστιμη. Και να ήταν μόνο αυτά! Μια μέρα μου φώναξε πάλι.
–Σούλη, έλα να δεις, παπαγάλοι! Παπαγάλοι, δύο παπαγάλοι πετούν από το ένα καλώδιο της ΔΕΗ στο άλλο. Και πάλι πήρε τηλέφωνο έναν φίλο της να του το πει.
-Σε λίγο θα μας πει πως κελαηδούν και οι παπαγάλοι, σκέφτηκα, αλλά με πρόλαβε λες και άκουσε την σκέψη μου.
–Τι λες τώρα ανόητε, στερημένε γάτε! Υπάρχουν παπαγάλοι που τραγουδούν! είπε και μου τους έδειξε μάλιστα στο YouTube. Στην Αθήνα έχουν γεμίσει τις φυλλωσιές πράσινοι παπαγάλοι είπε, να σαν αυτούς που πετούν τώρα εδώ έξω. Δεν πρόλαβα να τους δω όμως. Χάθηκαν ανάμεσα στα φύλλα των ευκαλύπτων μπροστά στην πολυκατοικία μας που φούντωσαν ξανά.
Περνούσαν γρήγορα οι μέρες της Μεγάλης εβδομάδας και στο τηλέφωνο ευχόταν σε όποιον της τηλεφωνούσε, Καλή Ανάσταση και έλεγε πως θα μείνει μαζί μου φέτος και δεν θα πάει πουθενά. Και που να πάμε δηλαδή; Αφού είμαστε σε καραντίνα. Για να βγει έξω πρέπει να κάνει στείλει μήνυμα από το κινητό της. Δεν χρειάστηκε, παρά μόνο δύο φορές. Βλέπεις έχει και ένα άλλο καλό. Με το που ακούστηκε πως στην Ευρώπη είχαμε τα πρώτα θανάσιμα κρούσματα μου είπε: Σούλη, θα κάνουμε μερικές προμήθειες και θα μείνουμε μέσα για λίγο καιρό. Δεν ξέρω, αλλά έχω κακό προαίσθημα.
Έτσι και έγινε. Όταν οι άλλοι έκαναν ουρές στα καταστήματα τροφίμων, εμείς μέναμε μέσα. Απορούσα φυσικά με τις αγορές του γείτονα μας. Είχε στοιβάξει μέχρι πάνω στην οροφή του μπαλκονιού του χαρτιά υγείας. Κοίτα να δεις που οι άνθρωποι τα χρειάζονται περισσότερο από ότι εμείς οι γάτοι την άμμο. Ακούγαμε συνέχεια μουσική, ακόμα και όταν ξαπλώναμε δίπλα δίπλα. Και χαίρομαι που το ομολογεί σε όλους, ότι με αφήνει να ξαπλώνω δίπλα της και δεν χαίρομαι όταν ακούω να της λένε «απαπαπα…τα ζώα μέσα στο σπίτι και πάνω στο κρεβάτι σου..»
-Είναι γιατί Σούλη μου, δεν έχουν ζήσει με ζώα σαν εσένα όλοι αυτοί και δεν ξέρουν τι χάνουν. Τότε είναι που την αγαπώ ακόμα περισσότερο.
Περίμενα με αγωνία να δω αν τηρήσει τα έθιμά τους, κόκκινα αυγά, κουλουράκια, τσουρεκάκια και τέτοια. Τίποτα. Είχε πέσει σε μια περίεργη σιωπή όταν δεν μιλούσε στο τηλέφωνο.
Έντονος ο προβληματισμός της για την πανδημία από αυτόν το ιό, τον περίεργο καιρό, την οικονομία τους που βούλιαζε και τις συνέπειες μετά την έξοδό της από τον υποχρεωτικό εγκλεισμό. Την Μ. Πέμπτη κτύπησε το κουδούνι της εισόδου. Έτρεξα με αγωνία και χαρά να δω ποιος ήταν. Μια φίλη της, Κύπρια με μαλλιά λευκά που λατρεύω, έφερε κόκκινα αυγά και μια Κυπριακή πίτα, φλαουνόπιτα, την λένε. 
-Μ. Παρασκευή Σούλη σήμερα, μου είπε και με έσπρωξε από δίπλα της. Σήκω!
-Και γιατί να σηκωθώ; Δεν έχω τίποτα να κάνω. Της έριξα μια ματιά τρυφερή και ένα γουργούρισμα και άλλαξε γνώμη.
–Καλά μείνε εκεί στα ζεστά, εγώ θα φτιάξω καφέ και πρωινό. Πετάχτηκα από την ζεστή μου γωνιά πάνω στο κρεβάτι της και έτρεξα πίσω της. Τι; Θα έμενα χωρίς πρωινό; Γέλασε όταν με είδε να τρέχω στην κουζίνα μας.
-Α! Τώρα σηκώθηκες;
Έσκυψε και μου γέμισε το πιάτο μου με τροφή για στειρωμένες γάτες (άντε να δω πότε θα καταλάβω τι σημαίνει αυτό στην πράξη). Μετά κάθισα δίπλα της και παρακολουθούσα ότι παρακολουθούσε. Βασικά μόνο άκουγε και αυτές τις μέρες το ιδιο και το ίδιο. Το έμαθα απέξω. Αλλά μου αρέσει και να το παρακολουθώ όταν το βλέπει και ακούει στο youtube. Εκεί βλέπω παράξενα πράγματα. Ανθρώπους να κάθονται ειρηνικά, ήρεμα, με τάξη, δίπλα δίπλα, να μην μιλούν αλλά να ερμηνεύουν με τα μουσικά τους όργανα θεϊκούς ήχους. Ένας δίνει το παράγγελμα, όπως θα λέγανε οι άνθρωποι ίσως, και όλοι τον ακολουθούν. Αλλά όχι σε μάχες πολέμων. Όχι σε κυνήγι αγοράς μετοχών με αχόρταγη απληστία για τεράστια κέρδη. Όχι σε εξεγέρσεις και μαζικές καταστροφές του περιβάλλοντος στον πλανήτη μας. Εδώ βλέπω αυτό που δεν βλέπουν οι άνθρωποι, ακόμα και όταν αγοράζουν ακριβά εισιτήρια για να παρακολουθήσουν αυτού του είδους τις εκδηλώσεις μουσικής.
Δηλαδή τι όμορφο ήχο βγάζει η αρμονία, η τάξη, η ειρήνη, η ομαδική προσπάθεια, η αγάπη για ένα σκοπό. Εγώ ένας μαύρος στειρωμένος γάτος, στερημένος της απόλυτης ελευθερίας κινήσεων μου, έχω αρχίσει να καταλαβαίνω.
Το απόγευμα βγήκε ξανά για λίγο στο μπαλκόνι. Κοίταξε μια δεξιά μια αριστερά, δεν ξέρω τι έψαχνε. Την ακολούθησα. Ανέβηκα επάνω στο τραπέζι του μπαλκονιού και έσκυψα. Τι να δω; Ψυχή δεν περπατούσε έξω. Μόνο που και που άκουγες τον θόρυβο από κάποιο αυτοκίνητο.
–Πέρσι θυμάσαι Σούλη; ψιθύρισε.
-Ναι θυμάμαι, της απάντησα. Περνούσε ο επιτάφιος από κάτω και κόσμος ακολουθούσε με κεριά στα χέρια σβησμένα γιατί φυσούσε και με το ζόρι άκουγες τις ψαλμωδίες.
–Όχι μόνο αυτό. Είχα πάει με την Χρίστα,να παρακολουθήσουμε την ερμηνεία αυτού του έργου Mozart Requiem, στην Ευαγγελική Εκκλησία, που τραγουδούσε και η φίλη μου Εβίτα Πετράκη μαζί με την χορωδία του Πολυτεχνείου με μαέστρο τον Μιχάλη Οικονόμου. Κάποτε Σούλη ακολουθούσα τον Επιτάφιο, με τους γονείς μου και τα αδέλφια μου.
-Ναι, έχεις κάνει και άλλα στα νιάτα σου. Έχω δει φωτογραφίες σας, μπλέ φούστες, άσπρες μπλούζες δίπλα στον στολισμένο επιτάφιο, να κρατάς καλαθάκι με κομμένα άνθη. Τώρα έχεις αλλάξει;
–Κάποτε Σούλη ζούσα έντονα αυτές τις μέρες. Η μητέρα μου ήταν μοναδική τελετάρχης για το Πάσχα. Είναι η αγαπημένη μου περίοδος μέσα στον χρόνο. Παντού νιώθεις την ζωή. Άνοιξη, ξυπνά ξανά η φύση και υπάρχει διάσπαρτη η χαρά της με όλα τα χρώματα και τα αρώματα. Τώρα ναι, έχω αλλάξει.
Η ζωή μας αλλάζει κάθε λεπτό Σούλη. Σημασία έχει όμως να αλλάζουμε και εμείς προς το καλύτερο. Αυτή η καραντίνα θα γίνει αφορμή για αλλαγές. Όταν θα βγούμε έξω κανείς μας δεν ξέρει τι θα βρούμε μπροστά μας. Φοβάμαι πως ο κόσμος δεν θα είναι καλύτερος, αλλά πιο εχθρικός, πιο φτωχός, πιο ανασφαλής. Κανείς δεν ξέρει που θα μας βγάλει αυτός ο δρόμος της εξόδου από την καραντίνα.
Τώρα όσο αφορά τα έθιμα που έζησα την εποχή που ζούσαν οι γονείς μου, είχαν νόημα. Άλλο νόημα έχουν σήμερα. Μεταλλάχτηκαν. Έγιναν ουσία για εμένα και όχι τύπος και τυπολατρία. Και η ουσία είναι σημαντική γιατί είναι η αλήθεια και αυτή είναι επώδυνη. Η θρησκεία μας είναι Αγάπη, Σούλη, αγάπη και θυσία.
Η Ανάσταση κάθε χρόνο είναι μια υπενθύμιση της αξίας της θυσίας για τον πλησίον μας. Αλλά με τα χρόνια, όλα αλλάζουν και κατάντησε σήμερα να είναι η μέρα αυτή, της Ανάστασης, βράδυ με πυροτεχνήματα, βαρελότα, λαμπάδες, τσουρέκια, κόκκινα αυγά και σουβλιστά κρέατα.
Αυτές οι μέρες προετοιμασίας των ανθρώπων για τον ερχομό της Άνοιξης κατά την περίοδο του Πάσχα, περιμένοντας την Ανάσταση, έχουν βαθύ νόημα που όμως μετά τόσους αιώνες δεν έμαθαν οι άνθρωποι να το κάνουν πράξη, έργο, αποτέλεσμα. Αρκούνται ακόμα στην σπατάλη, αλόγιστη κατανάλωση των πάντων, υλικών και τροφής. Μένουν πίσω, δεν προχωρούν μπροστά.
Το χειρότερο είναι πως αφήνουν τους λίγους, ανίκανους, ψεύτες, υποκριτές, να τους οδηγούν και να πλουτίζουν επί γης. Δημιουργώντας συνεχώς προβλήματα στην ανθρωπότητα, με έλλειψη τεχνητή τροφής, εργασίας, υγείας, ευημερίας.
Ο Δημιουργός έφτιαξε ένα κόσμο φιλόξενο με κάθε είδους αγαθά για τα δημιουργήματά του. Αλλά αυτοί οι λίγοι απάνθρωποι ηγέτες έχουν καταπατήσει την ελευθερία για ευημερία της ανθρωπότητας ολόκληρης.
Μπήκε μέσα στο διαμέρισμα, φοβερά θλιμμένη και την ακολούθησα. Ένιωσα πως τώρα με χρειαζόταν περισσότερο και έτσι μόλις κάθισε ανέβηκα στα πόδια της γουργουρίζοντας. Την προκάλεσα να με χαϊδέψει σηκώνοντας όρθια την ουρά μου. Προσπάθησα να της γυρίσω την κοιλιά μου για χάδια αλλά δεν τα κατάφερα. Έφαγα μια ωραία τούμπα και την τρόμαξε αυτό. Φοβήθηκε πως κτύπησα. Ακόμα να καταλάβει πως πέφτουμε εμείς οι γάτες. Σηκώθηκε και μου έκανε νόημα με το χέρι της.
–Πάμε για ύπνο Σούλη, μια άλλη μέρα ίσως καλύτερη θα ξημερώσει, ας ελπίζουμε.
Και πήγαμε.
Μ. Σάββατο και τίποτα διαφορετικό. Ακόμα μια μέρα καραντίνας. Εκτός από το βράδυ που έγινε το έλα να δεις. Είχε ανοίξει την τηλεόραση, περίεργο! Αλλά βγήκε στο μπαλκόνι γιατί ακούστηκαν από τις 22.00 κιόλας θόρυβοι. Βγήκα μαζί της. Τα μπαλκόνια της γειτονιάς είχαν φωταγωγηθεί. Κάθισε σιωπηλή. Χωρίς μάσκες οι άνθρωποι στα πρόσωπά τους στα μπαλκόνια.
-Τι κοιτάζεις Σούλη έτσι επίμονα;
-Αυτούς τους δύο στην γωνιακή πολυκατοικία, στον πρώτο όροφο. Κοίτα αυτή, φορά μια μάσκα στο ένα της μάτι. Ο ένας δεξιά, ο άλλος αριστερά στο μπαλκόνι σε απόσταση. Ξέρεις τους είχα δει προχθές να μαλώνουν. Άκουγα φωνές, εσύ κοιμόσουν δεν στο είπα. Την κτυπούσε στο πρόσωπο, αυτός φώναζε, αυτή όχι. Προσπαθούσε να του κρατήσει τα χέρια. Δεν τα κατάφερε και τότε σκέπασε το πρόσωπό της με τα χέρια της. Μετά αυτός βγήκε στο μπαλκόνι τους και άναψε τσιγάρο. Μιλούσε στο τηλέφωνό του δυνατά, αλλά σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Μόνο ντα, ντα έλεγε.
–Έχει καλά και άσχημα αυτή η καραντίνα. Μέσα ή έξω από το σπίτι τους οι άνθρωποι δεν ξέρουν να ζουν τελικά. Τώρα κλεισμένοι τόσες μέρες άλλοι ηρέμησαν, άλλοι αγρίεψαν. Άλλοι βρήκαν τον χρόνο να γνωρίσουν καλύτερα τους διπλανούς τους και άλλοι να χαθούν μέσα στον κακό τους εαυτό.
-Βλέπεις λοιπόν; Καταλαβαίνεις τώρα τι σημαίνει να είσαι στερημένος, χωρίς ελευθερία, χωρίς επιλογές; Εγώ και στειρωμένος είμαι καί στερημένος καί σε καραντίνα.
Και ενώ συζητούσαμε άστραψε το σύμπαν. Έγινε η νύχτα μέρα. Χρωματιστές φωτιές πετάγονταν ψηλά στον ουρανό με θόρυβο. Φοβήθηκα. Μπήκα τρέχοντας μέσα. Από το παράθυρο, παρακολουθούσα. Ωραίο το θέαμα, αλλά προτίμησα να μείνω μέσα.
–Ελα έξω, μην φοβάσαι Σούλη, κοίτα. Μέχρι και φωτοβολίδες ρίχνουν. Ποτέ δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Κοίτα τα, πετούν από τις ταράτσες των πολυκατοικιών. Αν είχαμε και την ανάλογη μουσική καλά θα ήταν.
-Ποια ανάλογη μουσική; Αφού Χριστός Ανέστη φωνάζει το σύμπαν Εσύ θέλεις και μουσική; Και ποια θα ταίριαζε;
–Μα τα πυροτεχνήματα του Χέντελ, είπε και αμέσως έτρεξε να πιάσει το λάστιχο για το πότισμα.
-Μα τι κάνει; Τώρα θα ποτίσει;
–Σούλη, Σούλη κοίτα απέναντι, αυτή η φωτοβολίδα έπεσε κάτω αναμμένη! Kοίτα εκεί πίσω βγαίνουν καπνοί, έπιασε φωτιά. Ας είμαστε έτοιμοι, μην και πέσει κάτι κατά εδώ και πάρει φωτιά η τέντα μας. Κοίτα τι γίνεται! Χαμός. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο.
Να και η πυρκαγιά τώρα. ¨Όλα τα έχουμε, πυροτεχνήματα, φωτιά, νερά πράγματι η κατάλληλη μουσική είναι αυτή του Χέντελ. Λίγα μόνο λεπτά μετά ακούστηκε η σειρήνα της πυροσβεστικής, που ευτυχώς είναι πολύ κοντά μας και πρόλαβε να φθάσει στο σημείο. Από τα μπαλκόνια ακούγονταν ευχές από το έναν στον άλλον, στα άλλα μπαλκόνια. Αυτό δεν είχε ξαναγίνει. Ούτε καλημέρα δεν άκουγα να λένε μεταξύ τους. Τώρα ομοβροντία ευχών! Στερημένος εγώ αλλά και οι άνθρωποι αυτή την περίοδο, ίσως ανακάλυψαν την αξία της επικοινωνίας. Η απομάκρυνση τους από συγγενείς και φίλους, να έγινε αφορμή να αναδειχτεί η αξία του μοιράσματος, φιλοξενίας, φιλανθρωπίας.
Μετά από πολύ σκέψη κατέληξα, πως ο εγκλεισμός, ακούσιος ή εκούσιος, δεν σου στερεί το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και πορείας προς την αυτογνωσία. Σκοπός είναι η τελειότητα, όχι η καταστροφή, η αγάπη και όχι το μίσος. Το φως και όχι το σκοτάδι. Μπορεί να είμαι στειρωμένος και στερημένος αλλά παραμένω σκεπτόμενος. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.
