ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Είχε φεγγάρι, γεμάτο, ολοστρόγγυλο. Γλιστρούσε αργά και σταθερά ανάμεσα στα κλαδιά των λιόδεντρων, λες και έπαιζε κρυφτό ή σαν να χόρευε ήρεμα. Μια εδώ μια εκεί το έβλεπα. Γύριζα το βλέμμα στους γονείς που ήρεμοι απλά ήταν εκεί, μαζί μας. Εκείνο το βράδυ του καλοκαιριού, ήταν μοναδικό, ξεχωριστό.

Παρεπίδημος ἤμην τὸν καιρὸν ἐκεῖνον εἰς τοὺς λόφους τῆς Δεξαμενῆς, εἰς τοῦ Λυκαβηττοῦ τὰ κράσπεδα. Μεγάλη πελατεία ὑπῆρχε, συντυχίαι αἰσθηματικαὶ ἐγίνοντο, ὡς καὶ ὁμιλίαι σοβαραί,

  Ορδές από λευκά, μαύρα και γκρι σύννεφα,  το ένα δίπλα στο άλλο, κινούνται απειλητικά με σταθερό ρυθμό, προς την αντίθετη πλευρά της πορείας δύο

  -Νεαρέ, ναι εσύ, έλα εδώ. Τον πλησίασε φοβισμένος. Ήταν ακόμα παράνομος μετανάστης και έτρεμε όταν του μιλούσαν. – Πώς σε λένε; -Σαχίμ, κύριο, του

Στον στρατό μαθαίνεις πολλά ή τα ξεχνάς όλα, κάνεις φίλους ή εχθρούς. Αυτοί έγιναν φίλοι. Ο ένας γιος υδραυλικού, μεροκαματιάρη αλλά καλού μάστορα. Έκανε μεγάλο

Το απόγευμα επισκέφτηκαν την πόλη αρκετά παραφουσκωμένα, γκρι θυμωμένα σύννεφα. Ψιχάλες δυνατές, πιασμένες χέρι-χέρι, έπεφταν με ορμή πάνω στην γη, χορεύοντας σε ξέφρενους ρυθμούς. Βροντές, αστραπές τις συνόδευαν σε αυτό το αλλόκοτο πάρτι τής ανοιξιάτικης καταιγίδας. Δρόμοι, πεζοδρόμια, παγκάκια, οροφές κτηρίων, οχημάτων, κάδοι απορριμμάτων, δένδρα είχαν μετά μια δροσερή, καθαρή όψη.

Παρακολούθησα έναν ακόμα περίπατο του ήλιου, μέχρι που κούρνιασε πίσω από το όρος Αιγάλεω. Ένα θαυμάσιο σύνολο χρωμάτων στην παλέτα του ουρανού στόλισε την σκηνή

Ήταν τα μέρη μας, από εκείνα τα ευλογημένα, που όλες τις εποχές του χρόνου έρχονταν να παραθερίσουν εντόπιοι ξενιτεμένοι, μα και άλλοι μαγεμένοι, για την

Νέος, ψηλός, ξερακιανός, με καστανόξανθα σγουρά μαλλιά, μεγάλα πράσινα μάτια και ένα φθαρμένο ράσο. Ετσι μπήκε στην υπηρεσία του Θεού, ο πατέρας του Λάμπη. Τον