Γεννήθηκα και κατοικώ στην Καλλιθέα Αθηνών. Πρώτο παιδί πολύτεκνης οικογένειας, με καταγωγή από την Κέρκυρα και τον Πόντο, σπούδασα στον Τουριστικό κλάδο με υποτροφίες στην Λουκέρνη της Ελβετίας και στο Στρασβούργο Γαλλίας. Η αρχή της σταδιοδρομίας μου έγινε, διδάσκοντας στις Τουριστικές Σχολές της Θεσσαλονίκης και της Αλεξανδρούπολης. Συνέχισα την επαγγελματική μου πορεία σε μεγάλες Ξενοδοχειακές μονάδες.
Έγραφα κείμενα και ποίηση από νεαρή ηλικία, αλλά ανακαλύπτοντας τα σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής κατάφερα να βελτιώσω την έκφρασή μου στον γραπτό λόγο. Τα πρώτα μου κείμενα εκδόθηκαν το 2011 με το βιβλίο “Οδός δημιουργικής γραφής Νο 1”. Ακολούθησε το “Ανθολόγιο διηγημάτων” το 2014, επίσης κείμενο μου φιλοξενήθηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό “ΜΥΡΤΙΛΟ”, όλα από τις εκδόσεις OCELOTOS. Κειμενά μου επίσης έχουν φιλοξενηθεί στο blog homouniversalisgr.blogspot.com και στην σελίδα www.anthia.net
Πλέον θα στεγάζονται στο νέο τους “σπίτι” έκφρασης, που είναι αυτό το Blog.
Όλες οι τέχνες με συναρπάζουν, η ζωγραφική, η όπερα, και συγκεκριμένα το πιάνο, ήταν και είναι μεγάλη μου αγάπη. Ασχολήθηκα ερασιτεχνικά με το χορωδιακό τραγούδι (2001-2017) συμμετέχοντας στην “Μικτή χορωδία ΠΕΙΡΑΙΑ 1960” υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του μαέστρου Κώστα Δρακάκη.
Ο Σούλης, ένας όμορφος μαύρος γάτος που ζει μαζί μου, ο οποίος είναι εξίσου δημιουργικός, ανεξάρτητος, παιχνιδιάρης και πολύ ομιλητικός. Τελευταία ξεκίνησε να γράφει τις σκέψεις του προσπαθώντας να ανταλλάξει απόψεις μαζί μου.
Γι’ αυτό το λόγο, του έδωσα και τη δική του ενότητα σε αυτό το Blog!
Με φωνάζουν Σούλη. Δεν θυμάμαι πότε γεννήθηκα ούτε που αλλά ούτε γιατί με έφεραν εδώ που μένω τώρα. Συχνά την ακούω να λέει πως με έχει μαζί της πέντε χρόνια και ότι με βρήκαν στον δρόμο, μαζί με τα αδέλφια μου δύο ασπροπορτοκαλί γατιά με υπέροχα μάτια. Αυτά τα κράτησε η φίλη της Κατερίνα γιατί της έμοιαζαν. Είχε κόκκινοξανθα μαλλιά και μεγάλα πρασινογάλανα μάτια.
Εμένα, επειδή ίσως ήμουν μαύρος, με έφεραν εδώ. Η νέα μου μάνα είχε ακόμα μια μικρή ασπρόμαυρη γατούλα γερασμένη. Όρεξη για παιχνίδια δεν είχε καθόλου. Εγώ είχα και μάλιστα μεγάλη συνέχεια, όλη μέρα και κάθε μέρα. Το ίδιο και εκείνη, αλλά δεν ανταποκρινόμουν στα καλέσματα της διότι, προτιμούσε να έχει στην αγκαλιά της την γριά γατούλα της και να της γλυκομιλά.1Η ζωή των γατών δίπλα στον άνθρωπο και σε άλλα οικόσιτα ζώα, τις καθιστά μιμητές της κοινωνικής συμπεριφοράς των ανθρώπων. Έτσι, κάποιοι υποστηρίζουν ότι εδώ και χιλιάδες χρόνια πριν, οι γάτες έχουν ως υποκατάστατο της μητέρας τους το άτομο που τις φροντίζει και οι οικόσιτες ενήλικες γάτες ζουν ένα είδος ζωής σαν να ήταν ακόμη μικρά γατάκια και να μην έχουν μεγαλώσει. Επίσης, κυρίως τα γατάκια αρέσκονται στο να παίζουν με ανθρώπους ή με αντικείμενα (π. χ. κουβάρι), μιμούμενα το κυνήγι.[69] Με τη συμπεριφορά αυτή εκπαιδεύονται στο να συλλαμβάνουν τη λεία τους.[70]
Όταν την έχασε, λυπήθηκε πολύ. Έκλαιγε συχνά και με στεναχωρούσε αυτό. Και μην φανεί περίεργο αλλά και εμείς οι γάτοι έχουμε αισθήματα. Προσπαθούσα να της αποσπάσω την προσοχή με πολλούς τρόπους και να την κάνω να ασχοληθεί μαζί μου. Πολλές φορές τα κατάφερνα.
Εάν χρειάζεστε κάποια βοήθεια στη συγγραφή κειμένων για συγκεκριμένο σκοπό, προσωπικό, επαγγελματικό ή διαφημιστικό, τότε πρέπει να σας ενημερώσω ότι δεν προσγειωθήκατε καθόλου τυχαία σε αυτόν τον ιστότοπο! Ίσως να είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για εσάς.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου πατώντας στο ακόλουθο “μαγικό” κουμπι!