Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο, που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος, άρχισαν τ' άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως· η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε για του θανάτου αυτό…

Τον πήρα για παρέα. Κατάλευκο κουτάβι μαλλιαρό, μάτια γαλάζια, τι περίεργο και αυτό! Ναζιάρης, κούκλος, ζωηρός, ήταν, μου είπαν, ημίαιμο γκριφόν Ελληνικό. Ήθελε βόλτες, μα του είπα:  «Σόλων» είσαι ακόμα…

  Κοιτάζω κατάματα το κενό Σιωπή, Πλησιάζει αργά, σταθερά Σιωπή, Κλείνω το παράθυρο Σιωπή, Απλώνω το χέρι Σιωπή, Με αγκαλιάζει Σιωπή, Υπέροχη, δημιουργική, φόρεσα την δύναμη της  Και άκουσα πρώτη…

τι είναι αυτό; σιωπηλά δρασκελίζει τα κύτταρα μου τα δροσίζει,  το βλέμμα μου με φλόγες γεμίζει φθάνει πηδά στο στήθος μου επάνω σταματά, ξαπλώνει εκεί  για λίγο τα χάνω τι…

Αφουγκράζομαι, σιωπή! Τρομάζω.  Κάνω ένα βήμα πίσω. Τολμώ. Τώρα βάλε στην θήκη σου το ξίφος, αργά, να μην τρομάξει. Ποτέ θνητός, στις  ατέρμονες μάχες, δεν τον ταπείνωσε . Αήττητος. Ούτε τα βέλη σου,…