Ξανά και ξανά….

    Κτύπησε η πόρτα του Παράδεισου, ξανά Στο κατώφλι στεκόταν μια γυναίκα, ξανά Κρατούσε αγκαλιά μωρό αγέννητο, ξανά Την κοίταξε ο Άγγελος με πόνο θλίψη απορία, ξανά Γέμισε ο…

Continue ReadingΞανά και ξανά….

Στων Τεμπών την ολόμαυρη ράχη….

Χάθηκαν σε πολέμους νέοι με όπλα την αγάπη για λευτεριά, πατρίδας με μέλλον χωρίς σκλαβιά Χάνονται τα εγγόνια τους κρατώντας όπλα την μόρφωση, μέσα σε φέρετρα, βαγόνια απληστίας μιας ολιγαρχίας,…

Continue ReadingΣτων Τεμπών την ολόμαυρη ράχη….

Τέμπη πέρασμα στον Άδη

Ο πόνος της καταστροφής δεν δίστασε να καθίσει σε στάχτες πλασμάτων της Φύσης σε κάθε βουνοκορφή και χωριό της Το θράσος τον κυρίευσε άρπαξε την διεφθαρμένη εξουσία χέρι χέρι κατασπάραξαν τον…

Continue ReadingΤέμπη πέρασμα στον Άδη

Αναμνήσεις

κλείνω τα μάτια, ανοίγει η σκέψη νοσταλγώντας μέρες σαν αυτές με κάλαντα, αγκαλιές ζεστές της μάνας που όλα τα φρόντιζε, όλα τα έδινε για να ζουν τώρα οι αναμνήσεις ανοίγω…

Continue ReadingΑναμνήσεις

Έστω για λίγο

Αν η ήλιος μεσουρανούσε τα μεσάνυχτα θα τον έβαζα να καθίσει στην αυλή δίπλα μου εκεί να περιμένουμε το φεγγάρι θα τον φορούσα στα μαλλιά το φεγγάρι θ΄άρπαζα αγκαλιά έτσι…

Continue ReadingΈστω για λίγο

Η θάλασσα

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:  μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.  Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –  μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,  γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,  ρουφήχτρες, καρχαρίες,…

Continue ReadingΗ θάλασσα

Απιστία Κ. Π. Καβάφης

Πολλά ἂρα Ὁμήρου ἐπαινοῦντες, ἀλλά τοῦτο οὐκ ἐπαινεσόμεθα… οὐδὲ Aἰσχύλου, ὅταν φῇ ἡ Θέτις τὸν Ἀπόλλω ἐν τοῖς αὑτῆς γάμοις ἂδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς ἑὰς εὐπαιδίας, νόσων τ’ ἀπείρους καὶ μακραίωνας…

Continue ReadingΑπιστία Κ. Π. Καβάφης