ΠΟΙΗΣΗ

Ο Επαναστάτης – Γιάννης Ρίτσος από τη συλλογή «Τα Αρνητικά»

Κούρνιασε δίπλα μου, θάρρος δώσε μου εσύ γατί, την φουντωτή ουρά σου να κρατώ, μήπως την κάνω μαγικό ραβδί

Ξυπνά  η μέρα στην αγκαλιά τού ήλιου με μάτια βουρκωμένα γεμίζει ο αέρας από το άρωμα τού γιασεμιού στην αυλή μου ακούω την φωνή τής

Τα πέταλα μιας μαργαρίτας μάδαγα ένα ένα  αν αγαπάς να μάθω ακόμα εμένα  Τίποτα δεν άφησα στην κεφαλή της,  και αυτή καμιά ελπίδα σαν ευχή

Συνάντησα το παρελθόν μου σήμερα αγέρωχο στάθηκε μπροστά μου  στα μάτια το κοίταξα, είχαν το ίδιο πράσινο χρώμα τα χείλη φίλησα, βελούδινα, χωρίς ίδιο σκίρτημα

Στο γέμισμα του φεγγαριού στην αγκαλιά μου θα βρεθείς,  αμέτρητες στιγμές, γεμάτες χαρές μόνο ο έρωτας χαρίζει μια μόνο χάρη σου ζητώ τα χείλη σου

 Ήρθες ξαφνικά μπροστά μου, μιλάς  τίποτα δεν σε άγγιξε στον χρόνο που γέρασε, χρόνο που ξάπλωσα νεκρό γιατί ζούσε από εσένα Φωνή, αναπνοή, το σφίξιμο των χειλιών, η

Χρυσαφένιο το παράστημα σου, ποιος αγέρας ή ποιο κύμα έχουν την τύχη να τ΄αρμενίζουν χωρίς την θέλησή σου; Προνόμιο λεύτερων σκλάβων η λατρεία της θρησκείας

Ιθάκη (Greek) Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,   να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο