ΠΟΙΗΣΗ

Πολλά ἂρα Ὁμήρου ἐπαινοῦντες, ἀλλά τοῦτο οὐκ ἐπαινεσόμεθα… οὐδὲ Aἰσχύλου, ὅταν φῇ ἡ Θέτις τὸν Ἀπόλλω ἐν τοῖς αὑτῆς γάμοις ἂδοντα ἐνδατεῖσθαι τὰς ἑὰς εὐπαιδίας,

Βροντερά ενοχλητικές ανίκανες οι σκέψεις να βρουν χρώματα, λέξεις να εκφραστούν κι αν κάποιες ξάφνου πεταχτούν μπροστά, τρομάζουν  δεν ξέρω πως να τις βάλω σε

Χιτζάμπ Δεν ανακατεύεις το κρασί στο ποτήρι σου με σόδα   χαλάς την γεύση του, το άρωμα του Αυτό το χρωστάς στον εαυτό σου, δεν

ΓΑΛΑΖΙΟ   Την μορφή σου αναζητώντας ξεχασμένη μέσα στον χρόνο, ταξίδεψα πάνω στην άμμο, διπλα σε κύματα μανιασμένα πάλεψα  φοβήθηκαν αυτά σαν είδαν στα μάτια

Βρυχάται αγριεμένη, κατάλευκες κραυγές που αφρίζουν, τρομάζουν, τις πετά στα πόδια μου μπροστά  Δεν κάνω πίσω, δεν φοβάμαι τον θυμό της, δεν προσκυνώ τη δύναμη

βαθειά η σιωπή
λίγο πριν την αυγή, αθόρυβη φεύγει
αφήνοντας πίσω της απραγματοποίητα όνειρα
που δεν πρόλαβε να γεννήσει και αυτή η νύχτα

Μ’ελπίδες χτίζε τα όνειρα σου κι όχι με χρυσοπύρινη,
πύργους για την καρδιά σου

Άκουσα αλλά δεν είδα Είδα και προσπέρασα χωρίς τίποτα να ακούσω. Είχες ζωή, ας την κράταγες ζωντανή Ήμουν ζωντανή αλλά δεν με κράτησες στην ζωή

Τέταρτος όροφος, τέσσερα δωμάτια, τέσσερις τοίχους το καθένα Από  αυτά το ένα έχει στις δυο πλευρές του τούβλα,  Οι άλλες παράθυρα, να βλέπεις την μέρα,